25 stycznia uczniowie naszej szkoły udali się na wycieczkę do Gorzowa Wlkp. Ich celem była sławna Słowianka, gdzie mieli bawić się na kręgielni, lodowisku i basenie. Podobnie jak szereg lat wcześniej, zabawa była przednia. Uczestnicy na pewno na długo zapamiętają wrażenia z lodowiska, na którym wielu z nich bawiło się po raz pierwszy, nie zapomną również zjazdów w pełnej niespodzianek zjeżdżalni na basenie, a w pamięci na długo pozostanie im satysfakcja po trafieniu wszystkich kręgli w gorzowskiej kręgielni. Opiekunkami wycieczki były panie Monika Augustyniak, Joanna Jadczak i Renata Wierczyńska.

Kicz. Szajs. Obciach. Porażka. Masakra. Czy młodzież używa jeszcze innych epitetów? Ano, nie, bo to ... obciach? Skejt. Dres. Czubek. Wieśniak. I liderzy. Wąska, ale jakże ważna grupa. Czy istnieje ktoś poza nimi? Nie, bo te grupy dzielą wszystkich doskonale. Należy pogodzić się z tym , że tak trzeba. Pochylić głowę przed liderem. Dać na luz ze swoim dotychczasowym ja i połknąć bakcyla. Bo jeśli nie łykasz, jesteś wieśniak. Jesteś cienias. A jeśli tak, to nie masz nikogo, tylko innych cieniasów. Ale cieniasy nie chodzą w grupkach. Chowają się po kątach i , niczym myszki pod miotłą, robią co do nich należy- milczą. Bo już minęło ich pięć minut bycia pośmiewiskiem dla liderów. W końcu ciągle są nowi i nowsi. I tak się kręci to wciąż i wciąż. Cieniasów jest mimo wszystko mało. Ludzie mają coraz mniejsze poczucie własnej, nieskażonej obciachem osobowości. Coraz słabsze ja, własne ego. Lepiej być na topie, żeby nie spaść. Ważne, by kogoś mieć. Wiernego kumpla, ziomala, który, w razie natarcia grupy zdeterminowanej młodzieży, stanie po naszej stronie. Warto mieć, ale nie ma nic za darmo. Trzeba się wkręcić, a wkręcić znaczy zaakceptować środowisko wraz z jego wadami i, broń Boże, zmieniać w nim cokolwiek. Do tego mają prawo tylko najwyżsi. A poszczególne środowiska niosą ze sobą zaakceptowanie różnych zjawisk, zachowań, postaw. W niemal każdym z nich człowiek rezygnuje z wolności osobistej. Młody, zdesperowany młodzieniec czy panienka, w której oczach odbija się zakłopotanie przed nachalnymi spojrzeniami chłopców, a którzy właśnie pierwszy raz przekroczyli mury nowej szkoły, bez zbędnych ceregieli targną się na własne ego. Żeby nie utonąć. Zostać na powierzchni choćby kosztem utraty świadomości osobowości, czasami zdrowia, a nieświadomie nawet życia. Lęk przed odrzuceniem bierze górę. To normalne ludzkie zachowanie, odruch już niemal instynktowny. Obawa przed samotnością. Każdy chce mieć kogoś, kogo mógłby nazwać przyjacielem. Bo na przyjaźń też jest moda. Ale moda skutecznie zaciera pierwotne znaczenie tego słowa. Z miłością podobnie. Prawda za to nie jest w modzie. Trzeba trochę nawkręcać: najpierw starych, żeby dali kasę, a później samych siebie już na pożyczkę. A zaufanie pożyczyć też już można. A prawda? Tylko nie odrzucaj tej kartki, Czytelniku, kiedy przeczytasz to słowo! Boisz się? A widzisz, jak boli? Co pomyślisz, jeśli powiem, że toniesz? Że znikasz w tłumie tych wszystkich cieniasów? Nie jesteś już Nikim- Ważnym. Nie łudź się. Każdy rezygnuje. Skusi się prędzej czy później. Raz. Drugi. I znika. A mama nie tego Cię uczyła. Mama uczyła prawdy. A prawda w oczy kole. O!