Szła ulicą. Zobaczyła młodego mężczyznę leżącego na ziemi. Pomyślała - pijak. Odwróciła głowę i przyspieszyła kroku. Udawała, że nic nie widziała. Nazajutrz przeczytała w gazecie: „Wczoraj na ulicy Botanicznej zmarł młody mężczyzna. Jak dowiedzieli się nasi reporterzy, chłopak chorował na cukrzycę. Najprawdopodobniej zasłabł na skutek niezażycia leków. Leżał na chodniku ponad 7 godzin. Nikt z przechodniów nie zareagował, a wystarczył jeden telefon... Obojętność zabiła!” Czy jednak była to obojętność, czy może ludzka głupota, niezaradność? Nam się wydaje, że świadkowie mają wyrzuty sumienia i dręczą się tym, że nic nie zrobili, ale prawda jest inna. Oni nie mają sobie nic do zarzucenia. Przecież wszyscy inni mogli zareagować. Czemu to akurat miał być on? Przecież to nie jego wina, ale właśnie tu się myli. To on doprowadził do śmierci młodego chłopaka i to on jest mordercą, ale na jego szczęście tylko pośrednim. Nie przypadkiem użyłam słowa morderca. Moim zdaniem zasługuje on na tak hańbiące miano. Niestety... Najciekawsze jest jednak to, że niedoszłymi, albo ukrytymi mordercami są nasi znajomi, koledzy, rodzina. Może to dość pesymistyczne podejście do sprawy, ale tak właśnie uważam. Gdyby zdarzyła się sytuacja, w której ich pomoc byłaby potrzebna, nie zareagowaliby. Ludzka znieczulica jest już chorobą społeczną! Nie omija ani ludzi wykształconych, ani tych dopiero uczących się. Dotyka wszystkich. A jak się rozprzestrzenia? Nie przez wirusy czy bakterie, ale przez zwierzęta. Są nimi czarne owce naszego społeczeństwa. A gdzie można je spotkać? Na sali sądowej. Domagają się odszkodowań, od osób „nie obojętnych”, za np. połamanie żeber podczas udzielania pierwszej pomocy w przypadku zatrzymania akcji serca. Co z tego, gdyby nie ta „osoba niekompetentna” postępowanie sądowe nie miałoby miejsca, ponieważ poszkodowany w wypadku po prostu już by nie żył. Ten mały niuans nie ma najmniejszego znaczenia. A powinien. Najsmutniejsze jest to, że w tym całym cyrku główni bohaterowie zamieniają się rolami. Poszkodowany w wypadku staje się oprawcą ratownika. Cóż za ironia losu. Zastanawiam się tylko nad tym, jak zachowałaby się rodzina owego poszkodowanego, gdyby dowiedziała się, że tak bliska im osoba zmarła, bo nikt nie zareagował. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że miałaby pretensje o zupełnie co innego - o brak interwencji. Tylko że te, jak mniemam, obelgi byłyby bezosobowe. Dotyczyłyby ogółu, a nie jednostki. Ludzie boją się podchodzić do leżącej osoby. Jak pokazują statystyki, im więcej świadków zdarzenia, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś zareaguje, a wszystko dzięki inteligentom, którzy (można ich tak podsumować) mają pretensje, że żyją. Mam jednak nadzieję, że ostatnia zbiórka WOŚP poprawi statystykę zachorowań na znieczulicę społeczną, która już niedługo będzie chorobą - wspomnieniem.

Bardzo dawno temu ludzie wierzyli w słowa.
Dawno temu wierzono w czyny,
Lecz twarde serca ludzi i ich wstrętne miny
Sprawiły, że ludzie nie wierzą w nic.
Nawet w to, co zobaczą, czego doświadczą.
Nie wierzą, człowiek, człowiekowi już nie ufa:
Nie chcą wiedzieć, wierzyć, kochać, a potem płaczą.
Jednak Papież ich nawrócił
Dzięki niemu przez chwilę chociaż, żaden człowiek się nie smucił.
Papież sprawił, że ludzie zaczęli wierzyć,
A człowiek człowieka inną skalą mierzyć.
Ludzie niczego już się nie lękają.
Dziękując przed Polakiem od razu klękają,
Bo On nam serce oddał.
Pielgrzymował, nawet w największej chorobie się nie poddał.
Teraz już go z nami nie ma,
Ale do nieba w końcu kiedyś iść trzeba.
Teraz serca nam pękają, łzy same z oczu uciekają
I na pożegnanie Papieżowi pieśń śpiewają!